Friday, November 25, 2016

GiroDiSicilia.Avventurada Sub Italia.The beauty of abandonment.





Διενθές διαδρομές
Εγκαταλελειμμένοι τόποι
Αρχαιολογικοί χώροι

Γύρα στην Σικελία.
Αβεντουράδα στην νότια Ιταλία.
Η ομορφιά του εγκαταλελειμμένου.

Αβεντουράδα στην νότια Ιταλία.



Κάθε μέρος και κάθε τόπος έχει και κάτι το διαφορετικό.
Κάθε εγκατελλειμένος τόπος έχει την δική του ιστορία απο πίσω και τα αίτια που ξεχάστηκε και αφέθηκε στην ερήμωση.
Του χρόνου η σκόνη και το πάντρεμα της νεκρής σκελετωμένης και άδειας αρχιτεκτονικής με την σιωπηλή ακράτητη
φύση εχει μια μυστικιστική κρυμμένη μοναδική  και ιδιέτερη ομορφια αρκεί να μπορέσεις να την δεις
και να την ανακαλύψεις .







Κάθε ταξίδι έχει και κάτι το ξεχωριστό
μια διαφορετική πινελιά στο κάδρο της ζωής,
γιατί πέρα απο απο τις αλλαγές του κάθε τόπου αλλαζει συναισθήματα και ο ταξιδιώτης.
Φυσικά είναι και ο λόγος που παρακινεί τον καθένα να ταξιδέψει,
έχει μεγάλη σημασία  σε αυτό που θα βρεί μπροστά του και πως θα είναι το ταξίδι του.
Είναι αυτοί που πάνε μερικά χιλιόμετρα δίπλα απο την πόλη τους και ξεσπάν και ξεδίνουν σε πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν στην καθημερινή τους ζωή.
Άλλοι πάλι μπορεί να φτάσουν στα ποιο όμορφα μέρη του πλανήτη και να μην μπορούν να δουν την ομορφιά.
Όπως και να έχει όμως πάντα πιστεύω ότι μετα απο κάθε ταξίδι
γυρνάμε διαφορετικοί.
Σε κάθε ταξίδι συμβαίνει μια αόρατη επέκταση του εσωτερικού μας χώρου
ένα άνοιγμα στις βαθύτερες ρίζες που μας ενώνουν με αυτό τον κόσμο.

Αφήσαμε την Χαλκιδική και φτάσαμε Ηγουμενίτσα για να περάσουμε απέναντι
και η απόσταση μας φάνηκε σαν να πηγαίναμε Πολύγυρο Θεσσαλονίκη.
Απο τον Αύγουστο  μέ´λεγε ο Μητσάρας
- Πως και πως περιμένω την ώρα να πατήσω την μίζα και να εξαφανιστώ..
Την νότια Ιταλία απο καιρό την γαργαλούσα με το ποντίκι στους χάρτες του γκούγκλι
και έτσι απλά οι ρόδες κύλισαν απο το καράβι στο λιμάνι του Μπρίντιζι και απο κεί και πέρα το ταξίδι ξεκινά πραγματικά.


Αλμπερομπέλο.

Αλμπερομπέλο.

Πρώτος σταθμός στο παραμυθένιο χωριό Αλμπερομπέλο.

Ένα ιδιέτερο χωριό με περίεργα πέτρινα σπιτάκια
που έχουν κονικές σκεπές, μας ταξίδεψε σε άλλες εποχές.
Ιδιέτερη νότα δίνουν τα διάφορα σύμβολα
που ζωγραφίζουν οι ντόπιοι στους θόλους των σπιτιών
για το κακό μάτι,
απο αρχαία παγανιστικά τα σύμβολα
εξχριστιανίστηκαν τα περισσότερα
αλλα παραμένουν στολίδια
πάνω στους τρούλους μέχρι τις μέρες μας.


Λέτσε

Λέτσε

Απο το Αλμπερομπέλο κατηφορίσαμε για το Λέτσε, εκεί συναντήσαμε τον Μάριο και μας έκανε μια μικρή ξενάγηση στο όμορφο μπαρόκ κέντρο με το αρχαίο Ρωμαικό θέατρο με τις χαρακτηριστικές καφετέριες τριγὐρω και τα μαγαζάκια στην κεντρική πλατεία, εἰδαμε μερικές απο τις πολλές εκκλησίες που υπάρχουν στο Λέτσε και τις πόρτες αψίδες που κάποτε ήταν τα μοναδικά περάσματα και τα όρια της πόλης.

Αφύνοντας πίσω μας  το Λέτσε περάσαμε απο την περιοχή όπου βρἰσκονται πολλά  Ελληνόφωνα χωριουδάκια.
Ήπιαμε ένα εσπρέσο στην πλατεία του χωριού που λέγεται Καλημέρα και απο κεί κάναμε μια όμορφη κύκλα  στο ᾽᾽τακούνι ᾽᾽ που είναι παράδεισος για τους μοτοσυκλετιστές  απο την θέα που προσφέρει γιατί πηγαίνει δίπλα στην παραλία με φόντο το Ιόνιο πέλαγο με φιδίσιες στροφές....... η χαρά του παιδιού λέμε.
Όλα τα καινούργια πιπίνια και κυρίες στην πίστα απο πιστιαριάκα, μουλτιστράντα,
 φρέσκες χιλιάρες αφρικάνες και τα ελσί με το κιλό.
Δεν ξέρω τους τα δίνουν τζάμπα στην Ιταλία και παίζουν τόσες καινούργιες μπέμπες..?

Οτράντο

Μια στάση στο Οτράντο με  την τεράστια μαρίνα,
το καλοκαίρι εδώ γίνετε χαμός νυφοπάζαρο απο τα λίγα, όπως μας ενημέρωσε ο Μάριο.
Περπάτημα στο κάστρο στα τείχη στα σοκάκια που πολύ θυμίζουν ελληνικό νησί  εξάλλου κάποτε πίσω απο αυτα τα τείχη βρισκόταν η αρχαία ελληνική πόλη Υδρούντα.
200 Τουρκικά πλοία κατεύθασαν εδώ το 1480 και αποβιβάστηκαν 18.000 στρατιώτες το Ισλάμ συναντα τον Χριστιανισμό ο η Δύση συναντά την ανατολή, θρησκευτικός φανατισμός ελεύθερη ασυδοσία, στον πόλεμο και στον έρωτα όλα επιτρέπονται και άλλα κουφά, παραλογισμός στο μεγαλείο του..φαντάσου τι έγινε.
Στον καθρεδικό ναό υπάρχουν μερικά απο τα οστά των 800 μαρτύρων.

Οτράντο

Κράκο

Αφύνοντας πίσω μας την Γαλίπολη τον Τάραντα την αρχαία σπαρτιάτικη αποικία και την Απουλἰα περάσαμε στην περιοχή της Βασιλικάτας.

Εκεί στο ορεινό τμήμα της βρίσκετε μια απο της ποιο όμορφες πόλεις φάντασμα το Κράκο.
Χτισμένο πάνω σε ένα ύψωμα σαν αετοφωλιά επιβλέπει τα πάντα γύρω του για πολλά χιλιόμετρα βασικά εως όπου χάνεται το μάτι.
Οι πρώτοι κάτοικοι το 540μΧ ήταν Έλληνες.
Η πείνα ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος  και η μετανάστευση για μια καλύτερη ζωή το οδήγισε στην σταδιακή εγκατάλλειψη του οριστικά το 1963.
Εγινε πολύ διάσημο γιατι το αγάπησαν πολοί σκηνοθέτες για τα απίστευτα πλάνα που προσφέρει.
15 ευρουδάκια για να μπεις μέσα και αποκλειστικά με διερμηνέα,
 δεν σε αφήνουν μόνο, μας ενημέρωσαν ότι απαγορεύεται να τραβήξουμε βίντεο και να το ανεβάσουμε στο διαδίκτυο και κάτι άλλα κουφά τους ενημερώσαμε και μεις  αφήστε τα σάπια ότι αυτά που μας λέτε δεν θα πρέπει να ισχύουν μπλα μπλα απο δώ μπλα μπλα απο κει, στο τέλος γίναμε και φίλοι  ο διερμηνέας κατάλαβε την τρέλα μας και μας έβαλε και σε απαγορευμένα μέρη για το πολύ κοινό, μας άφησε να μπούμε μόνους στο παλάτι για μερικά πλάνα τον ευχαριστίσαμε και ευχόμαστε να μην τα πούμε δικαστικός ..
Απίστευτη ενέργεια το Κράκο η ομορφιά της εγκατάλειψης σε όλο της το μεγαλείο.


Κράκο


Ροχούδι

Συνεχίσαμε την παράλια οδός ακολουθόντας

την Ζεφύρια οδό των αρχαίων Ελληνων της Μάγκνα Γκρέτσιας
αφύνοντας την Σύβαρη τον Κρότωνα και μπαίνοντας
στην καρδιά της Καλαβρίας.
Εκεί ψάξαμε να βρούμε ένα ακόμη χωριό φάντασμα που δεν είναι τουριστική ατραξιόν.
Χωμένο μέσα στα κορφοβούνια περάσαμε κάτι κατσικόδρομους
και μέσα απο ομίχλες μας φανερώθηκε τελικά
μέσα στην απέραντη σιωπή και γαλήνη του.
Στο χωρίο Ροχούδι μέναν κάποτε Ελληνες και παρόλο την εγκατάλειψή του
η γαλανόλευκη κυματίζει ακόμη στο ψηλότερο σημείο του χωριού.
Μπαίνοντας ένιωσα σαν σκηνικό απο γουέστερν
καβαλάρηδες σε αλλη μια πόλη φάντασμα.
Κάτσαμε στο πηγάδι του χωριού για ανασυγκρότηση
και το νερό που κοιλούσε, μάταια προσπαθούσε να σπάει την ερημιά.
Γνώριμες μυρουδιές απο τα βότανα και τσάγια του βουνού
δεντρολίβανο, ρίγανη, διόσμος
σκάναν εικόνες απο το κάποτε γεμάτο ζωή χωριό...
αμπέλια αφημένα πλέον
να παλεύουν να κρατηθούν απο τα χαλάσματα,
ελιές  βουβά κουνάνε τα κλαδιά τους στον χρόνο,
κάκτοι πάνω στα κεραμύδια,
παντού το ίδιο συναίσθημα η ίδια σιωπή του νεκροταφίου
απλώμενη σε όλο το χωριό.
Η εικόνα που έμεινε χαραγμένη μέσα μου
το άδειο  ξεβαμένο παγκάκι  διπλα του μια μποτίλια υγραερίου
και ένα παιδικό ποδήλατο να τα τρώει η σκουριά και το σαράκι του χρόνου
λες και φύγανε βιαστικά απο δω...
λες και κάτι τους κυνηγούσε.

Ραχούδι





Πενταδάκτυλο.

Λίγα χιλιόμετρα ποιο κάτω βρίσκεται
άλλο ένα παλιό Ελληνικό χωρίο εγκατελειμμένο,
το Πενταδάκτυλο που πήρε την ονομασία του απο το βράχο
που είναι θρονιασμένο
και το αγκαλιάζει σαν παλάμη απο πίσω του.
Κρίθηκε ακατάλληλο για κατοίκηση
και τώρα μόνο η εκκλησία του χωριού βρίσκεται καλοσυντηρημένη
με έναν ψεύτικο ηλεκτρικό χτύπο καμπάνας να βγαίνει απο τα ηχεία,
τα λιγοστά μαγαζάκια με λαική τέχνη,
πολλές γάτες
και οι κάκτοι δίνουν ακόμη ζωή στον έρημο λόφο.
Συναντήσαμε έναν Ιταλό μαγκιόρο παπού μας έκανε μια μικρή ξενάγηση
μας είπε πέντε πράγματα απο την ιστορία του χωριού και απο την ζωή του.
Πολυταξιδεμένος κι αυτός Αμερικές Γερμανίες.,
δουλεψε στην ξενιτιά και ξαναγυρισε στον τόπο του.
Να αγαπάτε τα κορίτσια μας έλεγε..
να είστε πάντα δυνατοί ότι και να σας φέρνει η ζωή
να μην το βάζετε κάτω  να  χαίρεστε και να απολαμβάνεται την κάθε στιγμή.



Αφήσαμε πίσω μας την Καλαβρία
περνώντας απο το Σαν Τζιοβάνι για Μεσσήνη 
για να μπούμε Σικελία με το καραβάκι απο το ιστορικό πέρασμα
της Σκύλας και της Χάρυβδης,
Ήρεμα τα νερά και τα μυθικά τέρατα εξαφανισμένα.
Πατήσαμε Σικελία στο μεγαλύτερο νησί της Μεσσογείου
και κατευθηνθήκαμε για το κοσμοπολίτικο Ταυρομένιο.
Προσπαθήσαμε να σταματήσουμε να δούμε το περήφιμο ιστορικό θέατρο που βρίσκεται
εδώ αλλα ήταν αδιανόητο  να αφύσουμε κάπου ασφαλές τις μηχανές,
ορδές απο πούλμαν με τουρίστες με κόψαν την όρεξη να μπω ανάμεσά τους
μέσα  στο μπούγιο,  παντού ένα κομφούζιο...
πω πω .. τι θα γίνετε το καλοκαίρι εδώ αν τώρα Οκτώβρη μήνα γίνεται
αυτός ο χαμός...
ας αφύσουμε και κάτι για να έχουμε λόγους να ξανάρθουμε..

Αίτνα

Φουλάραμε μπεντζίνα και την κάναμε για το μεγαλύτερο και ψηλότερο
ενεργό ηφαίστειο της Ευρώπης, Αίτνα.
Απο τους πρόποδες του βουνού μέχρι τις κορφές ατέλειωτη μαύρη γης
απο την αιώνια λάβα.
Απίστευτα όμορφη διαδρομή  ωραίος στριφτερός δρόμος αεροπλανικού τύπου
που μας ανέβασε στα σύννεφα.
Εδώ οι αρχαίοι λέγαν ότι έχει ένα απο τα εγραστήριά του ο Ήφαιστος
και η θεα Αθήνα μετα απο μεγάλη μάχη φυλάκισε τον Τιτάνα Εγκέλαδο
στα σωθικά του βουνού.
Η κορυφή της Αίτνας αγγίζει τα 3.350μ
εμείς φτάσαμε μέχρι τον κρατήρα Σιλβέστρι στα 1900μ
όπου σταματά και ο δρόμος και αρχίζουν τα τελεφερίκ
και τα μονοπάτια για ποιο ψηλά.
Θέλαμε να πάμε στο μεγάλο κρατήρα αλλά οι τιμές για να μας πάνε
με τζιπάκι ήταν απαγορευτικές 60 ευρά το άτομο.
Με τα πόδια θέλαμε άλλη μια μέρα να ανεβούμε και να κατεβούμε
και πάλι έπρεπε να πληρώσουμε οδηγό, δεν σε αφήνουν μόνο και εδώ.
Απο παντού να βγάλουν φράγκα απο την μια,
αλλα απο την άλλη καταλαβαίνουμε δεν πάβει να είναι ένα ενεργό ηφαίστειο
και ποτέ δεν ξές..
Πήραμε τον αέρα μας
γράψαμε μερικές εικόνες κυρίος στον σκληρό δίσκο
του εγκεφάλου μας και κατηφορίσαμε
για την ιστορική πόλη  Συρακούσα.

Αίτνα

Συρακούσες.

Στις Συρακούσες νιώσαμε πολύ οίκια σαν να είχαμε

ξανάρθει εδώ σαν να είχαμε ξαναζήσει κάπου.. κάπως ..κάποτε.
Βέβαια σε αυτό οφειλόταν και τα παιδιά που συναντίσαμε και μας υποδέχτηκαν θερμά.
Ευχαριστούμε πολύ τον Πάολο πρόεδρος απο το BMW club Syracuse
τον Τζόρτζιο και την Αλίκη για τα ωραία κοκτέιλ.

Δεν θυμάμε πόσες φορές κάναμε την γύρα της Ορτίγιας 
και πόσες φορες χαθήκαμε μέσα στα στενά της σοκάκια,
στον χώρο,
στον χρόνο,
στην βουή των κυμάτων
και στον αντίλαλο των σημερινών ανθρώπων
απο την πλατεία ντουόμο που κάποτε ήταν εδώ ο ναός της Αθηνάς
άλλα σιγά σιγά χτίστηκε πάνω του ο καθρεδικός ναός που υπάρχει σήμερα.
Απο την  πλατεἰα του Αρχιμήδη που έκανε τσάρκες ο μεγάλος επιστήμονας
όπου βρίσκεται το άγαλμα της Αρτέμιδος μέχρι την κρήνη της Αρεθούσας
και απο κεί στο αυτί του Διόνυσου μέχρι το αρχαίο Ελληνικό θέατρο
 που χτίστικε τον 5ο αιώνα μ.Χ.
τόσο ζωντανό το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα παντού που νιώθαμε
σαν να βρισκόμασταν σε μια ξεχασμένη γωνιά της Ελλάδας.

Δεν θα ξεχάσουμε τα λόγια της μητέρας του Τζόρτζι
ενώ μας πρόσφερε ζεστή πίτσα που μόλις είχε φτιάξει για μας.
- Μπορεί να είμαι Ιταλίδα αλλά αισθάνομαι Ελληνίδα, μας είπε.
Όποιος και να ζήσει σε αυτές τις αθάνατες Ελληνικές πολιτείες
επισκιάζετε απο τα μεγάλα πνεύματα που τις χτίσαν και τις δημιούργησαν,
 παρήγαγαν τέχνες και πολιτισμό αιώνες πριν απο μας ..
που ακόμη και σἠμερα είναι ποιο μπροστά απο μας.



Μόντικα
Μια γλυκιά μυρωδιά σοκολάτας έσκασε στα ρουθούνια μας
μόλις μπαίναμε στο σοκολατοχώρι της Μόντικα.
Εδώ η παράδοση της παρασκευής σοκολάτας κρατεί απο τότε
που ήταν οι Ισπανοί εδώ.
Φέραν το κακάο απο τις αποικίες της νότιας Αμερικής και λένε
ότι η μυστική συνταγή  και παρασκευή έμεινε απο τότε μέχρι σήμερα.
Δεν γινόταν να μην σταματήσουμε για ένα τεστ ράιντ.......

Μόντικα


Ακράντας
Πιστεύω η κορύφοση του ταξιδιού ήταν η στάση μας στον Ακράντα.
Προσωπικά ήθελα σαν τρελός να δω απο κοντά το κομάτι απο ότι απόμεινε
απο την αρχαία πολίτεια που σήμερα την αποκαλούν κοιλάδα των ναών.
Εδώ οι παππούδες του ντιενέι μας, δώσαν τα ρέστα στην τέχνη.
Έβλεπα τα ερείπια απο τους ναούς και ανατρίχιασα απο το μεγαλείο
και το φως που εκπέμπουν μέχρι και σήμερα..
Στους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους τρώω πάντα ένα φλάσμπακ.
Αλλα εδώ ηταν το κάτι άλλο.
Φαντάσου σκέφτηκα  να βρισκόμουν τον τέταρτο αιώνα π.Χ εδώ,
να έβλεπα όλα αυτα τα οικοδομήματα φρέσκα κάτω απο την λάμψη εκείνου
του παλιού ήλιου.
Την ώρα που που καλλιτέχνες σκάλιζαν και δίναν μορφή και ζωή στο μάρμαρο.
Να είχα την δυνατότητα να πω δυο κουβέντες με τους φιλόσοφους,
να δω λίγο απο που αντλούσαν τις ιδέες τους απο που ερχόταν οι αναλαμπές τους
απο πού δανιζόταν φως για να το μεταλαμπαδιάσουν σε όλη την οικουμένη.
Κάπου απο δω απο αυτους τους ναούς θα είχε περπατήσει και είχε κάτσει και
ο μεγάλος προσωκρατικός φιλόσοφος Εμπεδοκλής.
– Ζούμε σε έναν μεγάλο ατελείωτο κύκλο ... δίδασκε..
Απο την μια ο θεικός σφαίρος και απο την άλλη η χαοτική δίνος..
Μείξη και χωρισμός
..έλξη και συνένωση..
διάλυση και αποσύνθεση..
φιλότητα και νείκος..
Αγάπη και μίσος..
μια αιώνια κυλική πορεία είναι όλο το σύμπαν...

Μια απότομη μπόρα με επανέφερε στο 2016 βρήκα ένα υπόστεγο
 για να προστατέψω τις κάμερες απο την βροχή.
Έβλεπα τους επισκέπτες που τρέχαν απο δώ και απο κει, άλλοι μούσκεμα
άλλοι προνοητικοί με αδιάβροχα, πλάκα είχαν κάτι νεαρά κορίτσια που ήταν παπί
και το διασκέδαζαν τραγουδώντας και χορεύοντας στην βροχή.
Έβλεπα τις φυλές και άκουγα τις γλώσσες απο τους επισκεπτές του κόσμου
που ερχόταν να δουνε λίγο απο αρχαίο μεγαλείο στην αρχιτεκτονική του μορφή,
λίγο απο το αρχαίο μεγαλείο του ελληνικού πνεύματος.
Βουβός καθόμουν μούσκεμα απο την βροχή  με μια πικρή περηφάνια..
ντρεπόμουν για το σημερινό Έλληνα που κουβαλάω.

Τον μικρόψυχο συμφεροντολόγο παρτάκια που δεν μπορεί να πιάσει
ούτε στο ελάχιστο λίγο απο την αρχαία ουσία γνώση  και όραση των πραγμάτων.
Οι ιδέες των προγώνων μας είναι και θα παραμείνουν για πάντα ζωντανές
για όποιον θέλει να ακουμπίσει λίγο απο  την λάμψη τους,
τα καταφέραν να απλωθούν σε όλη την οικουμένη και στους αιώνες των αιώνων.
Οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες όπως λέει το φιλαράκι μου ο ᾽᾽Βε φρομ Βεντέτας᾽᾽,
όσο και να προσπάθησε ο σκοταδισμός του μεσαίωνα να εξαφανίσει το πνεύμα
και τα διδαΓάματα των αρχαίων σοφών δεν τα κατάφερε....
όσο και να προσπαθεἰ ο σημερινός σκοταδισμός του δικού μας μεσαίωνα,
ο αόρατος παγκόσμιος δικτάτορας και τύρανος
δεν μπορεί να φυλακίσει την φιλότητα και την αρετή ..
δύσκολα να κρύψεις τον ήλιο σε έναν πλανήτη όπου ζει απο αυτόν...

Το μόνο πρόβλημα σαν κατάρα που κουβαλά ακόμη και σήμερα
ο Έλληνας είναι η έλλειψη συνεργασίας..
όποτε καταφέρνουμε και ξεπερνάμε αυτό το εμπόδιο κάνουμε θαύματα...

Ακράντας Ναος της Ομόνοιας



Σελινούς
Εβδομήντα χιλιόμετρα απόσταση απο τον Ακράγα
βρἰσκονται τα ερείπια απο μια άλλη αρχαία ελληνική πόλη φάντασμα η Σελινούς.
Είχα διάβασει για το πικρό και άδοξο τέλος της και όταν παραβρέθηκα στα συντρίμια της
με πλυμήρησαν αυθόρμητα έντονα ανάκατα συναισθήματα
λύπης δέους θαυμασμού και συμπόνιας.
Η πόλη ιδρύθηκε γύρω στον 7ο αιώνα π.Χ τον 6ο και τον 5ο
ήταν στην ακμή της και ευημερούσε.
Ήταν η δυτικότερη αποικία τις μάγκνα γρέτσιας και απεναντί της βρίσκεται
η βόρεια αφρική σε απόσταση αναπνοής ήταν η πρώτη και ποιο εύκολη λεία για τους Καρχηδόνιους.
Το 409π.Χ μετά απο μεγάλη πολιορκεία  τα τείχει της δεν μπόρεσαν να αντισταθούν άλλο.
Σύμφωνα με πηγές απο εκείνη την ιστορική  μάχη στην δύση του ήλιου σταμάτησε κάθε αντίσταση
και ακολούθησε ανελέητη σφαγή και λουτρό αίματος.
16.000 νεκροί και απο τους επιζώντες 5.000 αιχμαλοτίστηκαν και πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ως δούλοι
ενώ 2500 περίπου κατάφεραν να διαφύγουν στον Ακράγαντα.
Μετά απο εκείνη την μοιραία νύχτα γκρεμίστηκαν τα τείχει της καταστράφηκε σχεδόν όλη η πόλη
και άρχισε σταδιακά η παρακμή της.

Σελινούς

Πογκιορεάλε.
Στο δρόμο μας για το ανέβασμα προς την Εγέστα
δεν γινόταν να μην  δεν κάνουμε μια στάση στο εγκατελλειμένο Πογκιορεάλε.
Φτάσαμε και αντικρήσαμε άλλο ένα όμορφο χωριό που χάνεται και αφέθηκε
να  γίνει σκόνη.
Μια σιδερένια πόρτα κλειστή ένα στοπ και διάφορα χαρτιά που γράφανε μάλλον
μην εισέρχεστε και τέτοια μας σταμάτησε στην  κύρια είσοδο του χωριού.
Για μια φάση κολλήσαμε ...
τι ήρθαμε ως εδώ και δεν θα μπούμε μέσα να βγάλουμε καμιά φὠτο?
Για καλή μας τὐχη εκείνη την στιγμή μας κορνάρει ένα φορτηγό που μόλις
ήρθε εκεί δίπλα.
Τον πιάσαμε στον πρόλογο τον τυπά που κατέβηκε και ήρθε με περιέργεια προς εμάς
να δει τι κάνουμε εδώ, δεν μιλούσε γρή αγγλικά, λίγο ιταλικά λίγο νοηματική
μας έδειξε απο που μπουρούμε να περάσουμε στα ενδότερα του χωριού
χωρίς τις μηχανές με τα πόδια.
Ούτε γέλια απο παιδιά  ούτε αυτοκίνητα
ούτε μαγαζιά  ᾽᾽τα καφενία όλα κλειστά´´.
Περπατόντας μέσα στα άδια σοκάκια δίπλα στην γκρεμισμένη εκκλησία
ξάφνου απο ένα παράθυρο πέταξε ἐνα κοπάδι περιστέρια,
ήταν τόσο  δυνατό και θορυβώδες το φτερούγισμα τους
μέσα στην νεκρική σιωπή που για μια στιγμή νόμισα ότι ανα πάσα στιγμή
οι δονήσεις των περιστεριών ήταν ικανές να ρίξουν κάτω ότι είχε απομείνη  απο τοιχούς..
απομακρύνθηκα καλού κακού προς την ανοιχτή  κεντρική πλατεία..

Πογκιορεάλε.

Εγέστα
Στην Σικελία το τρίτο μεγάλο αρχαίο ελληνικό  θέατρο
μετα το Ταυρομένιο και των Συρακουσών βρίσκετε στην Εγέστα.
Άξιο θαυμασμού και σε ᾽αεροπορική᾽ θέση.
Εδώ βρίσκετε και ο μαναχικός και περίεργος ναός δωρικού τύπου.
Ρίζωσε  αιώνια στον μικρό του λόφο, απομονωμένος απο το τώρα
κι όμως είναι ακόμη εδώ.
Εγραψα περίεργος γιατί πλανιέτε ένα μύστηριο  γύρω του κανείς δεν ξέρει
πραγματικά σε ποιο θεό  ήταν αφιερωμένος και γιατί και ποιο λόγο
έμεινε ημιτελής και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ η κατασκευή του.
Μαύρα κοράκια φτιάξανε τις φωλιές τους στο εσωτερικό του ναού,
τάιζαν τα μικρά τους φτερούγιζαν και κράζαν σαν αγγελιοφόροι παλιών και άγνωστων θεών
σα να θέλαν κάτι να πούνε κάποιο μύνημα απο τα παλιά αλλά κάπου η μετάφραση χανόταν.....

Το αυτί μου πήρε την τελευταία πρόταση απο μια γιαγιά που προσπαθούσε
να κάνει τον κύκλο του ναού κουτσένοντας στιριζόμενη στο μπαστούνι της,
αγγλιδα πρέπει να ήταν απο ότι κατάλαβα απο την προφορά της
...yeahh but the past is gone.....
όλα σκόνη στον άνεμο
 τι παλεύουμε και γιατί αγκομαχούμε
περίεργο σαράκι φυτρωσαν οι θεοί στον άνθρωπο.
Κατεβαίνοντας απο τον λόφο ένας υπερήλικας αιώνοβιος γιαπωνέζος παππούς
με καλοσηνάτα χαρακτηριστηκά αλλα ταυτόχρονα και αυστηρά
σαν δάσκαλος του Ζεν,  ήταν έτοιμος να βαρέσει μπιέλα απο το πολύ περπάτημα
μα δεν το έβαζε κάτω κοίταζε τον ναό και τραβούσε σιγά σιγά να τον δει απο κοντά
τον ενθαρίναμε στην προσπάθεια του και σαν να πήρε καινούργια ενέργεια και τράβηξε προς τον ανήφορο..

Στην νότια Ιταλία μας φάνηκαν όλα πολύ γνώριμα η γης τα δέντρα
ειδικά όπου υπάρχουν παλιοί ναοί νομίζαμε ότι βρισκόμασταν Ελλάδα.
Τα πεύκα η ελιές τα φραγκόσυκα η θάλασσα, οι μυρουδιές,
ήξερε η Πυθία που έστελνε τα παιδιά της ξέρανε οι αρχαίοι μετανάστες
που την πέφτανε, θέλαν να θυμίζει λίγο απο τον τόπο τους,
η ξενιτιά που γίνετε καινούργια πατρίδα.
Είδαμε μια άλλη Ελλάδα στην νότια Ιταλία
ξεχασμένη απο πολλούς αλλα είναι εκεί
να μας θυμίζει....
Αμπέλια περιποιημένοι ελαιώνες λεμονιές πορτοκαλιές
τα παραθαλάσια χωριουδάκια με φρέσκο ψαράκι
και άνθρωποι τόσο κοντά με την δική μας κουλτούρα,
συνέθεσαν ἐνα γνώριμο σπιτικό σκηνικό
μα ξεχωριστό εκπληκτικό και πολύχρωμο ταξίδι.

Οι μόνες λαχτάρες που περάσαμε ήταν με τις πολλές κάμερες που παίζουν
στους δρόμους για τα όρια ταχύτητας.
Οι ντὀπιοι μας λέγαν ότι λειτουργούν
και ισχύουν τα όρια ταχύτητας κανονικά και να προσέχουμε.
Κάμερα μαλάκα κάμερα..
κόψε....κόψε.... με έφαγε ο Μητσάρας απο την ενδοεπικοινωνία
Μπάτσοι ..μλόκο..μπάτσοι κόψε...
Στο τέλος το κάναμε και τραγούδι
᾽᾽Κάμερα κάμερα
μπλόκο μλόκο
μπάτσοι κόψε κόψε
κάμερα και μπλόκο...᾽᾽
Γενικά δεν τρέχουμε στο ταξίδι
πόσο να τρέξεις αν έχεις και τα γαιδουράκια φορτωμένα φούλ
αλλα δεν μπορείς να πας και συνέχεια με 50,
ειδικά αν χρειάζεται να βγάλεις χιλιόμετρα.
Και ένα άλλο πατατράκ πάθαμε που δυο φορές
παραλίγο να έκλεγα το κινητό.
Την πρώτη έφυγε απο την μηχανή γιατί δεν το είχα τοποθετήσει σωστά..
 με λέει ο Μήτσος
- κάνει δυο γκελ παραλίγο να το πατούσα ευτυχὠς ἐβγαλα το πόδι
και το κλώτσησα και σουτ άουτ απο το δρόμο,
για να μην το λείωσουν τα ερχόμενα αυτοκήνητα
και την δεύτερη με έπεσε κάπου μέσα στον αρχαιολογικό χώρο της Σελινούντας.
Ψάχναμε ψάχναμε πόσες ώρες να το βρούμε αλλα μάταια
απελπιστίκαμε και εγκαταλίψαμε τις προσπάθειες
και όταν κοντεύαμε να φτάσουμε σχεδόν Παλέρμο
μας ειδοποιήσαν ότι βρέθηκε.
Και άντε πάλι πίσω, μια μεγάλη γέφυρα της περιοχής πρέπει να την κάναμε
πέρα δώθε καμιά πεντέξι φορές.
Έκανα τάμα στο Αι Φανούρη έλεγε ο Μητσος γιαυτό βρέθηκε.
Ένα μπαμπίνο είπε η Κυρία που δούλευε στα εισητήρια της Σελινούντας
το βρήκε, τους ευχαρίστησα και ευχήθηκα να το έχουν καλά οι θεοί
το μπαμπίνο για την πράξη του  και τους γονείς του για την παιδία που το δίνουν.

Ένα άλλο φαινόμενο σε αυτό το ταξίδι ήταν
μια μεταφυσική επαφή με τις πεταλούδες..
Απο την αρχή  μας ακολουθούσαν
Δες ρε φίλε ..δες ..με έλεγε ο Μήτσος
δείχνοντας μου μια βασιλική πολύχρωμη πεταλούδα που δεν έλεγε
 να φύγει απο τα κατράν της μηχανής και πετούσε γυρω απο την ζελατίνα..
όπου και να στεκόμασταν ερχόταν και πετούσε κι απο καμιά δίπλα μας..
Αναγέννηση ..μεταμόρφωση ..αλλαγή.. ασταμάτητη εναλλαγή καταστάσεων
ίσως δεν ξέρω ακόμη..
Όπως και ναχει ήταν κάτι όμορφο..

Μπορεί να μην προλάβαμε να πάμε σε όλα τα μέρη που θέλαμε να πάμε
να μην βγήκε το αρχικό μας πρόγραμμα,
αλλα αν και γρήγορο και λιτό  το οδοιπορικό μας ήταν πολύ πλούσιο
και απο εικόνες και απο εσωτερικές εμπειρίες
`που θα χωνεύονται στο εργαστήρι της συνείδησης για πολύ καιρό ακόμη
ίσως αυτο θα θέλαν να μας δίξουν  οι πεταλούδες...

ο χρόνος πάντα περιορίζει και δεν είναι αρκετός.
Έντεκα μέρες πέρασαν και μας φάνηκε
 σαν μια μικρή βόλτα του Σαββατοκύριακου.

Έχουν μια μεγάλη αλήθεια τα λόγια του Αυγουστίνου..
..ο κόσμος όλος είναι σαν ένα βιβλίο,
αυτοί που δεν ταξιδεύουν
διαβάζουν μονάχα μια σελίδα.....







Αν κάνεις κλικ πάνω σε μια φωτογραφία ανοίγουν όλες σε πλήρες οθόνη και μπορείς να τις απολαύσεις καλύτερα.








Ορτίγια


Μάκης ...εγγύηση


Αίτνα

Mario  Grazie per tutti






Σκύλλα και  και Χάρυβδη ..περιμένοντας να πάμε απέναντι..

















Craco












































Selinunte





















Selinunte


























Craco



Craco


Craco

scala dei turchi



Roghudi


Roghudi

Roghudi

Modica




Roghudi






Bova





























  









































No comments: