μπήκε Σεπτέμβρης και το καλοκαίρι δε λέει να φύγει.,
καθαρά εποχή της γής.,
όλα μέσα.,
έριξε μια μπόρα.,
το αεράκι άρχισε να δροσίζει.,
.,και ο ήλιος ακόμη καεί.,.,
οι παραλίες αρχίζουν και αδειάζουν .,
η καλύτερη εποχή να απολαύσεις την φύση εκεί έξω.,
απερίσπαστος απο της μάζες.,.,
τις τάσεις της μόδας στα μαγιό .,τις συμπεριφορές.,
και τις επάρσεις της δήθεν ανεμελιάς.,
η μυρωδιά της φρέσκιας βροχής που μόλις πέρασε.,
το δυνατό άρωμα των πεύκων και της θάλασσας.,
τονωτικό των αισθήσεων.,
ξυπνάει μνήμες απο το υποσυνείδητο.,
στο συνειδητό.,
και απο το λογικό., στο παραμυθένιο.,
στο δρόμο μου βρήκα τον Βούδα.,.,
μα δεν με μίλησε.,
μουγκό και απλανές το βλέμμα του .,
το ξέχασα γρήγορα.,
γιατί μόλις πήγα να τον τραβήξω φώτο .,
μπήκαν στο πλάνο .,τα παιδιά .,.,και γέλασα,.,,
με την πόζα που με χάρισαν.,.,
πόσο μα πόσο θάβουμε το παιδί μέσα μας.,
πίσω απο τα σκυθρωπά βλέμματά μας.,
σοβαροφάνειας ντεμέκ..,
,κρύβοντας τους φόβους μη χαρακτηριστούμε ανώριμοι.,
χάνοντας την γλύκα απο το παιχνίδι της ζωής.,
την ομορφιά του καινούργιου και αυθόρμητου.,.,..,
αυτά που δεν κρατούν πολύ .,
τα αναγνωρίζουμε στο τέλος σαν τα ποιο πολύτιμα.,.
όταν τα ζούμε όμως δεν το καταλαβαίνουμε.,
η νιότη .,
μια σχέση μακρινή.,
πάντα η ζωή μας φωνάζει να την ζήσουμε.,
να την νοιώσουμε .,
να την αφουγκραστούμε.,,
να παλέψουμε για αυτό που νοιώθουμε σωστό.,
και ας αποδειχτεί λάθος.,
και ορκιζόμαστε πάλι σε ψεύτικες υποσχέσεις .,
συμβιβασμούς με τον ίδιο μας τον εαυτό.,.
ξέροντας πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ο ένας τον άλλον.,
άκαμπτες συμπεριφορές.,άτσαλες αγάπες ., ανούσιες αγκαλιές.,
στο βάθος φτιαγμένες απο την ανασφάλεια και τον φόβο της μοναξιάς.,μέσα στην ταχύτητα της καθημερινότητας.,
ποιος μπορεί να είναι ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό του., και μετά με τους γύρω,.,.
αποχαυνωμένοι παίρνουμε τους ρόλους απο σήριαλ.,και ταινίες που έχουμε δει.,
και όλοι.,,. δήθεν μου τάχα.,.,
εύθραυστα ξεγελάμε τον εαυτό μας ότι ερωτευόμαστε.,
ζητάμε .,διεκδικούμε.,απαιτούμε.,
λάθη.,
δίψα για δράμα και ένταση.,.
κλάμα πάθος.,
τεχνητά ρομάντζα.,.,
έρωτες καταδικασμένοι απο τα ανεμοδαρμένα ύψη .,
στα έντονα τραγικά, τάρταρα.,
και όμως τούτη η ζωή τι γεύση θα είχε δίχως την ύλη.,.>?
τι γεύση θα είχε χωρίς το λάθος .,
χωρίς το κίνδυνο .,
χωρίς την απώλεια,.,
δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους με κατεβασμένα τα αυτιά .,
με σκυμμένο το κεφάλι.,
αλλά ούτε και με σηκωμένο πηγούνι .,.,
δεν θέλω να πιστεύω ότι χάθηκε το επαναστατικό πνεύμα απο
τον άνθρωπο ..., ενάντια σε κάθε τυραννία .,
και κάθε τι που εγκλωβίζει την έκφραση για την ελευθερία.,
και ας είναι μερικοί που βρίζουν την τέχνη .,
που περιγελούν τους δρόμους της καρδιάς.,.,
μπουχτίσα απο πολέμους.,
απο βία.,
απο παλικαράκια πιόνια.,
που πάντα με καταλαβαίνουν
αλλα τι να κάνουμε .,.,
εκτελούν διαταγές.,.
ένα κομμάτι με αλλοπρόσαλλο σόλο με επαναφέρει.,
το μπουκάλι με το αλκοόλ δίπλα μου φωνάζει για λίγο πάγο.,
τι σε ζαλίζω και σένα τώρα .,
τι ψάχνεις να βρεις .,γιατι τα γράφω όλα τούτα.,
πουλιά οι λέξεις και φεύγουν πετάν ψηλά.,
λυτρώνομαι.,.
ξορκίζω το κακό.,.
η μέρα έφυγε και πάλι.,
κάθε μέρα εν τέλη να τραβάς φωτογραφίες με ηλιοβασιλέματα.,
ποτέ δεν χορταίνεις εκείνη τη τελευταία στιγμή προτού χαθεί το φως.,
που γεμίζει χρώματα την οικουμένη.,.,.
άφησα την τεχνολογία.,
και έπιασα το φλάουτο.,
η νότες που βγαίναν απο το σμιλεμένο καλάμι .,
ανακατευτήκαν.,
με τον ήχο απο τα κύματα τον αέρα και το θρόισμα των φύλλων .,
γέμισαν το είναι μου.,
δονήσεις που καλωσορίζουν την αιώνια αλλαγή.,.,,.
την συνεχόμενη εξέλιξη που μας θέλει παρόν και έτοιμους για όλα.,
τελειώνω με πέντε λέξεις για το φλάουτο.,,.του Γιώργου Αποστολάκη.,.
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ
Μάνα μου είναι η γη.
Με τη δροσιά του νερού μεγάλωσα
Το σίδερο και η φωτιά με διαμόρφωσαν
Ο αέρας πνέει μέσα μου
Και ό,τι δίνω είναι
Χρώματα, παλμούς στο σύμπαν
Να δοξάζει ό,τι αγαπάει ο ευγενικός
Και να χαίρεται…
κείμενο - φωτογραφία KristoPantera
No comments:
Post a Comment